Αν οι ενέργειες του Τραμπ δεν συνιστούν συνθηκολόγηση, τότε τι συνιστά συνθηκολόγηση;
Από τον Γιώργο Μοναστηριακό*
Οι παραδοχές που καθοδηγούσαν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τα τελευταία 80 χρόνια έχουν αλλάξει. Η ηθική ανωτερότητα των δημοκρατιών έναντι των δικτατοριών δεν υπεισέρχεται στη σκέψη του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Ούτε η διατήρηση της διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ή η προώθηση της έννοιας της συλλογικής Δύσης. Για τον Τραμπ, η εξωτερική πολιτική είναι απλή. Στον πυρήνα της, υπάρχουν χώρες που «εκμεταλλεύονται» την Αμερική και χώρες που δεν την εκμεταλλεύονται.
Με πονάει που το λέω αυτό ως Καναδός, Ευρωπαίος και ισόβιος αμερικανόφιλος, αλλά δεν μπορεί πλέον να εμπιστευτεί κανείς την Αμερική που εγγυήθηκε την ειρήνη και την ευημερία για τον Ελεύθερο Κόσμο, επειδή δεν υπάρχει πλέον.
Αυτή η νέα Αμερική είναι σκληρή απέναντι σε όλους τους θανάσιμους εχθρούς της, ένας εντυπωσιακός κατάλογος που περιλαμβάνει απειλητικούς ανταγωνιστές όπως η Δανία, ο Παναμάς, το Μεξικό και, προφανώς, ο πιο κακός από όλους, ο Καναδάς. Φαίνεται ότι η όποια καλοσύνη έχει απομείνει στην καρδιά της Αμερικής προορίζεται για τις χώρες με τις οποίες κάποτε «πολέμησε με επιτυχία» – όπως η Ρωσία.
Σε αντίθεση με τους θανάσιμους εχθρούς της, η Μόσχα δεν εκμεταλλεύεται την Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία μπορεί να έχει κάτι να προσφέρει στην Αμερική. Για παράδειγμα, η Μόσχα μπορεί να αποσυνδεθεί από το Πεκίνο για να βοηθήσει την Ουάσινγκτον στον στρατηγικό ανταγωνισμό της με την Κίνα. Σε αντάλλαγμα, η Αμερική θα μπορούσε να ανταμείψει τη ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας, αποκαθιστώντας τη Ρωσία, νομιμοποιώντας την προσάρτηση ουκρανικών εδαφών και εμποδίζοντας το Κίεβο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Είναι τραγικό το γεγονός ότι η Ουάσινγκτον πέρασε σε χρόνο ρεκόρ από την υποστήριξη της Ουκρανίας για «όσο χρειαστεί» στο «όσο αντέξει» στο «δεν με νοιάζει τι θα συμβεί».
Ο παράνομος και απρόκλητος επιθετικός πόλεμος της Μόσχας κατά της Ουκρανίας έχει πολλά επίπεδα. Για εκατομμύρια Ουκρανούς που σκοτώθηκαν οι συγγενείς τους, απήχθησαν παιδιά και καταστράφηκαν πόλεις, είναι η ιστορία του πώς ο Ρώσος δικτάτορας της διπλανής πόρτας πιστεύει ότι η χώρα τους δεν πρέπει να υπάρχει. Για τους δικηγόρους και τους διπλωμάτες, είναι η ιστορία της Ρωσίας που παραβιάζει κάθε χαρτί που υπέγραψε με την Ουκρανία, από τη Συνθήκη του 2003 για τα ουκρανορωσικά κρατικά σύνορα μέχρι τις συμφωνίες του Μινσκ. Για τους μελετητές της γεωπολιτικής, είναι το τελευταίο κεφάλαιο στο μακρύ έπος της Ουάσινγκτον που ρίχνει το Κίεβο κάτω από το ρωσικό λεωφορείο – από το Μνημόνιο της Βουδαπέστης του 1994 μέχρι την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και την εισβολή πλήρους κλίμακας το 2022.
Ο Τραμπ δεν διαπραγματεύεται τον τερματισμό του παράνομου και απρόκλητου επιθετικού πολέμου της Μόσχας κατά της Ουκρανίας. Αν το έκανε, δεν θα ενέδιδε σε όλες τις απαιτήσεις της Ρωσίας πριν από την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Όπως ξεκαθάρισε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Pete Hegseth στους ομολόγους του στη διάσκεψη του Ramstein αυτή την εβδομάδα, η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μόνο μη αμερικανοί ειρηνοφύλακες του ΝΑΤΟ μπορούν να αναπτυχθούν στην Ουκρανία μόλις τελειώσει ο πόλεμος, και το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ δεν θα εφαρμοστεί εάν κάποιος από αυτούς τους στρατιώτες δεχθεί επίθεση από τη Ρωσία κατά τη διάρκεια αυτής της ειρηνευτικής αποστολής.
Αν αυτό δεν συνιστά συνθηκολόγηση, τότε δεν ξέρω τι συνιστά.
Η Δύση έχει θεωρήσει κάθε επανάληψη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ως απειλή από τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Αν και το ΝΑΤΟ, η ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία στην ιστορία του κόσμου, υπάρχει για να αποτρέπει και να υπερασπίζεται τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τη ρωσική βαρβαρότητα, μόνο οι γενναίοι στρατιώτες των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων έχουν πολεμήσει εναντίον των Ρώσων εισβολέων – εδώ και 11 χρόνια.
*Ο Γιώργος Μοναστηριακός είναι συνεργάτης του Κέντρου Πολιτικής Ασφάλειας της Γενεύης.
