Η παρακάτω ομιλία εκφωνήθηκε την περασμένη εβδομάδα από τον Κλοντ Μαλιουρέ, Γάλλο γερουσιαστή. Τα λόγια του είναι ανατριχιαστικά επίκαιρα σε σχέση με ό,τι συμβαίνει τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ουκρανία, στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής στην ιστορία της. Η αμερικανική ασπίδα γλιστρά, η Ουκρανία κινδυνεύει να εγκαταλειφθεί, η Ρωσία ενισχύεται.
Η Ουάσινγκτον έχει γίνει η αυλή του Νέρωνα, με έναν εμπρηστή αυτοκράτορα, υποτακτικούς αυλοκόλακες και έναν γελωτοποιό μαστουρωμένο με κεταμίνη υπεύθυνο για την εκκαθάριση της δημόσιας διοίκησης.
Αυτό είναι μια τραγωδία για τον ελεύθερο κόσμο, αλλά είναι πρώτα και κύρια μια τραγωδία για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μήνυμα του Τραμπ είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να είσαι σύμμαχός του, αφού δεν θα σε υπερασπιστεί, θα σου επιβάλει υψηλότερους δασμούς από ό,τι στους εχθρούς του και θα απειλήσει να κατασχέσει τα εδάφη σου, ενώ θα υποστηρίζει τις δικτατορίες που σε εισβάλλουν.
Ο «βασιλιάς της συμφωνίας» δείχνει τι σημαίνει η τέχνη της συμφωνίας πάνω στο στομάχι του. Νομίζει ότι θα εκφοβίσει την Κίνα σκύβοντας μπροστά στον Πούτιν, αλλά ο Σι Τζινπίνγκ, βλέποντας τέτοια υποταγή, πιθανότατα επιταχύνει τις προετοιμασίες για την εισβολή στην Ταϊβάν.
Ποτέ στην ιστορία ένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει παραδοθεί στον εχθρό. Ποτέ κανείς από αυτούς δεν έχει υποστηρίξει έναν επιτιθέμενο εναντίον ενός συμμάχου, δεν έχει ποδοπατήσει το αμερικανικό Σύνταγμα, δεν έχει εκδώσει τόσες παράνομες εκτελεστικές διαταγές, δεν έχει αποπέμψει δικαστές που θα μπορούσαν να τον σταματήσουν, δεν έχει αποπέμψει την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία με μία κίνηση, δεν έχει αποδυναμώσει όλους τους μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίας, δεν έχει καταλάβει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτό δεν είναι μια ανελεύθερη εκτροπή, είναι η αρχή της κατάσχεσης της δημοκρατίας. Ας θυμηθούμε ότι χρειάστηκε μόνο ένας μήνας, τρεις εβδομάδες και δύο ημέρες για να καταρρεύσει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και το Σύνταγμά της.
Έχω πίστη στη δύναμη της αμερικανικής δημοκρατίας, και η χώρα ήδη διαμαρτύρεται. Αλλά σε έναν μήνα, ο Τραμπ έχει κάνει περισσότερο κακό στην Αμερική απ’ ό,τι σε τέσσερα χρόνια της προηγούμενης προεδρίας του. Πολεμούσαμε έναν δικτάτορα, τώρα πολεμάμε έναν δικτάτορα που υποστηρίζεται από έναν προδότη.
Οκτώ ημέρες πριν, ακριβώς τη στιγμή που ο Τραμπ έτριβε την πλάτη του Μακρόν στον Λευκό Οίκο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ψήφιζαν στον ΟΗΕ μαζί με τη Ρωσία και τη Βόρεια Κορέα εναντίον των Ευρωπαίων που απαιτούσαν την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Δύο ημέρες αργότερα, στο Οβάλ Γραφείο, ο λιποτάκτης της στρατιωτικής υπηρεσίας παρέδιδε μαθήματα ηθικής και στρατηγικής στον πολεμικό ήρωα Ζελένσκι, διατάζοντάς τον να υποκύψει ή να παραιτηθεί.
Μετά, έκανε ένα ακόμη βήμα προς την ατίμωση σταματώντας την παράδοση των όπλων. Τι να κάνουμε απέναντι σε αυτήν την προδοσία; Η απάντηση είναι απλή: να την αντιμετωπίσουμε.
Και πρώτα απ’ όλα, ας μην κάνουμε λάθος. Η ήττα της Ουκρανίας θα είναι η ήττα της Ευρώπης. Οι Βαλτικές χώρες, η Γεωργία, η Μολδαβία είναι ήδη στη λίστα. Ο στόχος του Πούτιν είναι να επιστρέψει στη Γιάλτα, όπου η μισή ήπειρος παραδόθηκε στον Στάλιν.
Οι χώρες του Νότου περιμένουν την έκβαση της σύγκρουσης για να αποφασίσουν αν πρέπει να συνεχίσουν να σέβονται την Ευρώπη ή αν είναι πλέον ελεύθερες να την ποδοπατήσουν.
Αυτό που θέλει ο Πούτιν είναι το τέλος της τάξης που εγκαθιδρύθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους 80 χρόνια πριν, με πρώτο του θεμέλιο την απαγόρευση της απόκτησης εδαφών διά της βίας.
Οι Αμερικανοί ψηφίζουν σήμερα στον ΟΗΕ υπέρ του επιτιθέμενου και εναντίον του αμυνόμενου, επειδή η τραμπική οπτική ταυτίζεται με αυτή του Πούτιν: μια επιστροφή στις σφαίρες επιρροής, όπου οι μεγάλες δυνάμεις υπαγορεύουν τη μοίρα των μικρών χωρών.
«Δώστε μου τη Γροιλανδία, τον Παναμά και τον Καναδά. Μπορείτε να πάρετε την Ουκρανία, τις Βαλτικές χώρες και την Ανατολική Ευρώπη. Εκείνος μπορεί να πάρει την Ταϊβάν και τη Νότια Κινεζική Θάλασσα».
Στα γεύματα των ολιγαρχών στο Μαρ-α-Λάγκο, το ονομάζουν «διπλωματικό ρεαλισμό».
Έτσι τώρα είμαστε μόνοι. Αλλά η ιδέα ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί είναι ψευδής. Αντίθετα με την προπαγάνδα του Κρεμλίνου, η Ρωσία είναι σε κακή κατάσταση. Σε τρία χρόνια, ο υποτιθέμενος δεύτερος μεγαλύτερος στρατός στον κόσμο κατάφερε να κατακτήσει μόνο ψίχουλα από μια χώρα με τρεις φορές μικρότερο πληθυσμό. Τα επιτόκια στο 25%, η κατάρρευση των συναλλαγματικών και αποθεμάτων χρυσού, η δημογραφική κρίση, όλα δείχνουν ότι [η Ρωσία] βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Η αμερικανική βοήθεια στον Πούτιν είναι το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος που έχει γίνει ποτέ σε πόλεμο.
Το σοκ είναι βίαιο, αλλά έχει μια αρετή. Οι Ευρωπαίοι βγαίνουν από την άρνηση. Κατάλαβαν σε μία μέρα στο Μόναχο ότι η επιβίωση της Ουκρανίας και το μέλλον της Ευρώπης είναι στα χέρια τους και ότι έχουν τρεις επιτακτικές υποχρεώσεις. Να επιταχύνουν τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία για να αντισταθμίσουν την αμερικανική εγκατάλειψη, ώστε να αντέξει, και φυσικά να επιβάλουν την παρουσία της Ευρώπης σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.
Αυτό θα είναι δαπανηρό. Θα χρειαστεί να τερματίσουμε το ταμπού της χρήσης των δεσμευμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, να παρακάμψουμε τους συνεργούς της Μόσχας εντός της ίδιας της Ευρώπης μέσω ενός συνασπισμού των πρόθυμων χωρών, που περιλαμβάνει φυσικά και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Δεύτερον, να απαιτήσουμε οποιαδήποτε συμφωνία να συνοδεύεται από την επιστροφή των απαχθέντων παιδιών, των αιχμαλώτων και από απόλυτες εγγυήσεις ασφαλείας. Μετά τη Βουδαπέστη, τη Γεωργία και το Μινσκ, ξέρουμε τι αξίζουν οι συμφωνίες με τον Πούτιν. Αυτές οι εγγυήσεις απαιτούν επαρκή στρατιωτική δύναμη για να αποτρέψουν μια νέα εισβολή.
Τέλος –και αυτό είναι το πιο επείγον, γιατί θα πάρει τον περισσότερο χρόνο– πρέπει να οικοδομήσουμε μια ευρωπαϊκή άμυνα, που έχει εγκαταλειφθεί υπέρ της αμερικανικής ομπρέλας από το 1945 και έχει υπονομευθεί μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Είναι ένα ηράκλειο έργο, αλλά από την επιτυχία ή την αποτυχία του θα κριθούν οι ηγέτες της σημερινής δημοκρατικής Ευρώπης από την Ιστορία.
Ο Φρίντριχ Μερτς δήλωσε ότι η Ευρώπη χρειάζεται τη δική της στρατιωτική συμμαχία. Είναι ένας τρόπος να αναγνωρίσει ότι η Γαλλία είχε δίκιο επί δεκαετίες όταν υποστήριζε τη στρατηγική αυτονομία. Απομένει να την οικοδομήσουμε. Θα χρειαστεί να επενδύσουμε μαζικά, να ενισχύσουμε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας εκτός των κριτηρίων χρέους του Μάαστριχτ, να εναρμονίσουμε τα συστήματα όπλων και πυρομαχικών, να επιταχύνουμε την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία σήμερα είναι ο κορυφαίος ευρωπαϊκός στρατός, να επανεξετάσουμε τη θέση και τις προϋποθέσεις της πυρηνικής αποτροπής που βασίζεται στις γαλλικές και βρετανικές ικανότητες, να αναζωογονήσουμε τα προγράμματα αντιπυραυλικής άμυνας και δορυφόρων.
Το σχέδιο που ανακοίνωσε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είναι ένα πολύ καλό σημείο εκκίνησης. Και θα χρειαστεί πολύ περισσότερα.
Η Ευρώπη θα γίνει ξανά στρατιωτική δύναμη μόνο αν γίνει ξανά βιομηχανική δύναμη. Με μία λέξη, η Έκθεση Ντράγκι θα πρέπει να εφαρμοστεί. Και να εφαρμοστεί σωστά.
Αλλά ο πραγματικός επανεξοπλισμός της Ευρώπης είναι ο ηθικός της επανεξοπλισμός.
Πρέπει να πείσουμε τη δημόσια γνώμη απέναντι στην κόπωση του πολέμου και τον φόβο, και ειδικά απέναντι στους συνεργάτες του Πούτιν, την άκρα δεξιά και την άκρα αριστερά.
Χθες, επιχειρηματολόγησαν ξανά στη Βουλή, κύριε Πρωθυπουργέ, μπροστά σας, ενάντια στην ευρωπαϊκή ενότητα, ενάντια στην ευρωπαϊκή άμυνα. Λένε ότι θέλουν ειρήνη. Αυτό που ούτε αυτοί ούτε ο Τραμπ λένε είναι ότι η ειρήνη τους είναι η συνθηκολόγηση, η ειρήνη της ήττας, η αντικατάσταση του “Ντε Γκολ Ζελένσκι” με έναν “Ουκρανό Πεταίν” υποχείριο του Πούτιν. Η ειρήνη των συνεργατών που εδώ και τρία χρόνια έχουν αρνηθεί κάθε βοήθεια στους Ουκρανούς.
Είναι αυτό το τέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας; Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Αλλά τις τελευταίες ημέρες, ο δημόσιος εξευτελισμός του Ζελένσκι και όλες οι τρελές αποφάσεις που ελήφθησαν τον τελευταίο μήνα επιτέλους έκαναν τους Αμερικανούς να αντιδράσουν.
Στις δημοσκοπήσεις πέφτουν. Οι Ρεπουμπλικανοί βουλευτές γίνονται δεκτοί από εχθρικά πλήθη στις εκλογικές τους περιφέρειες. Ακόμη και το Fox News αρχίζει να γίνεται επικριτικό. Οι τραμπιστές ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία, το Κογκρέσο, το Ανώτατο Δικαστήριο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά στην αμερικανική ιστορία, οι υπερασπιστές της ελευθερίας πάντοτε νικούσαν. Ξεκινούν να σηκώνουν κεφάλι.
Η μοίρα της Ουκρανίας κρίνεται στα χαρακώματα, αλλά εξαρτάται επίσης από εκείνους στις ΗΠΑ που θέλουν να υπερασπιστούν τη δημοκρατία, καθώς και από την ικανότητά μας να ενώσουμε τους Ευρωπαίους, να βρούμε τα μέσα για την κοινή τους άμυνα και να κάνουμε την Ευρώπη τη δύναμη που υπήρξε στην Ιστορία και που τώρα διστάζει να ξαναγίνει.
Οι γονείς μας νίκησαν τον φασισμό και τον κομμουνισμό με μεγάλο κόστος.
Η αποστολή της γενιάς μας είναι να νικήσουμε τους ολοκληρωτισμούς του 21ου αιώνα.
Ζήτω η ελεύθερη Ουκρανία, ζήτω η δημοκρατική Ευρώπη.
