Γράφει ο Λουκάς Βελιδάκης
Σε κανέναν -πλέον- δεν προξενεί εντύπωση. Το ποιος είναι ο Τραμπ και ποια η ατζέντα του έχει καταστεί σαφές σε όλο τον κόσμο. Ένας νέου τύπου φασισμός, μοναδικός στα χαρακτηριστικά, με τσιμπολογήματα από άλλα playbook, αλλά επί της ουσίας με τη μοναδικότητα του «ηγέτη».
Ένας φασισμός α λα Τραμπ – πομπώδης, απρόβλεπτος, κυνικός, με θηριώδη άγνοια των θεμάτων, τρομακτική αδιαφορία απέναντι σε κάθε θεσμό, με βομβαρδισμό ψεμάτων για να καλυφθεί κάθε φωνή αλήθειας (προσπάθησαν να βγάλουν fake news την αποκάλυψη του Atlantic μολονότι βλέπαμε μπροστά μας τους διαλόγους). Με απειλές προς άλλες χώρες, με ύφος τραμπούκου, με στάση μαφιόζου.
Ένας εν εξελίξει οργουελικός εφιάλτης (ρωτήστε τα πανεπιστήμια στις ΗΠΑ, τις δικηγορικές εταιρείες, τα ΜΜΕ κ.α.).
Αυτοί είναι – μία μαύρη κηλίδα στην ανθρώπινη Ιστορία που όλο και επεκτείνεται καθώς εξελίσσεται σε ενεστώτα χρόνο. Μία βόμβα στα θεμέλια της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Άρα, το ότι ο Τραμπ εξακολουθεί να ζητά υποταγή από την Ουκρανία, δεν προκαλεί εντύπωση. Δεν σοκάρει. Η χυδαιότητα είναι αναμενόμενη – είναι το περιτύλιγμα του τραμπικού policy making.
Σύμφωνα με διεθνή πρακτορεία, η Ουάσιγκτον απέστειλε αναθεωρημένη πρόταση προς το Κίεβο για την αξιοποίηση των ορυκτών πόρων της χώρας. Οι όροι είναι ακόμα πιο σκληροί από τους αρχικούς, που -δικαίως- είχαν χαρακτηριστεί αποικιοκρατικοί.
Στη νέα «συμφωνία» που προτείνει:
– Δεν υπάρχουν εγγυήσεις ασφαλείας.
– Υπάρχει η απαίτηση να αποπληρωθεί η στρατιωτική βοήθεια με τόκο 4%.
– Απαιτείται ο πλήρης έλεγχος όλων των εσόδων από ουκρανικά ορυκτά στα χέρια του αμερικανικού κράτους.
– Απαγορεύεται στην Ουκρανία να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους με άλλες χώρες. (ρεπορτάζ με όλες τις λεπτομέρειες εδώ)
Είναι μια συμφωνία βγαλμένη από τις τραμπικές φαντασιώσεις για έναν κόσμο υπόδουλο – για έναν νέο μεσαίωνα. Η Ουκρανία παλεύει για την ελευθερία της απέναντι σε έναν αυταρχικό εισβολέα. Η Ρωσία ήρθε με τανκς – ο Τραμπ έρχεται με αποικιοκρατικούς όρους. Και οι δύο έχουν τον ίδιο στόχο: τη διάλυση της Ουκρανίας και την εκμετάλλευση των πόρων της.
Το εντυπωσιακό -όπως είπαμε- είναι ότι πλέον σε κανέναν δεν προξενεί εντύπωση η στάση του Τραμπ. Σύμμαχος του Πούτιν, καταστροφέας των δυτικών συμμαχιών, wannabe δικτάτορας στις ΗΠΑ.
* Αναρωτιέμαι αν πείστηκαν (ή χρειάζονται κι άλλα στοιχεία) όσοι θεωρούσαν ότι ο Τραμπ κάνει πλάκα, υπερβάλλει σκοπίμως, διότι κατά τα άλλα είναι ιδιοφυής διαπραγματευτής κι όχι ένας κυνικός δικτατορίσκος που απαιτεί την κολακεία…
** Κι απορώ με όσους -ακόμα…- επιτίθενται στην Ευρώπη και καταπίνουν τον ελέφαντα του φασισμού. Οι άνθρωποι, βεβαίως, ίσως νιώθουν πιο άνετα σε αυτό το πλαίσιο – ίσως τους γοητεύει ο φασισμός γιατί εκεί ανήκαν εξ αρχής και ντρέπονταν να το πουν.
