Τέτοιες μέρες του 1941 (την 1η Ιουνίου), έληξε η Μάχη της Κρήτης, με τους Γερμανούς να καταλαμβάνουν ολόκληρο το νησί. Η Κρήτη ήταν το τελευταίο τμήμα του ελληνικού εδάφους που κατελήφθη, οπότε μπορούμε να πούμε πως η κατοχή ολόκληρης της Χώρας μας, άρχισε την 1η Ιουνίου 1941.
Δύο ημέρες αργότερα, ο Έλληνας πρεσβευτής στην Μόσχα, Κίμων Διαμαντόπουλος, ειδοποιήθηκε από αρμόδιο υπάλληλο του Σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών, ότι η ΕΣΣΔ διακόπτει μονομερώς τις διμερείς σχέσεις με την Ελλάδα, καθώς δεν αναγνωρίζει πλέον την ύπαρξη ελληνικού κράτους! Επιπροσθέτως, τον χαρακτηρίζει «persona non grata» (όρος του διεθνούς δικαίου, που σημαίνει «ανεπιθύμητο πρόσωπο») και του ανακοινώνει την άμεση απέλασή του από την ΕΣΣΔ. Επρόκειτο για επίσημη αναγνώριση, με όλους τους τύπους, της γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής της Ελλάδος.
Και δεν αναγνώρισε, η ΕΣΣΔ, μόνο την νομιμότητα της κατοχής στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες που είχαν καταλάβει οι Γερμανοί σύμμαχοί της. Αναφέρει πιο αναλυτικά ο Τσώρτσιλ: «Οι αποδείξεις της πολιτικής κατευνασμού που ακολουθούσε η Ρωσία απέναντι στην Γερμανία, πολλαπλασιάστηκαν. Στις 3 Μαΐου, αναγνώρισε επισήμως τη φιλογερμανική κυβέρνηση του Rashid Ali στο Ιράκ. Στις 7 Μαΐου, οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι του Βελγίου και της Νορβηγίας, απελάθηκαν από τη Ρωσία. Αποπέμφθηκε ακόμα και ο Γιουγκοσλάβος πρέσβης. Στις αρχές Ιουνίου, η ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία εκδιώχθηκε από τη Μόσχα».
Και βέβαια, η σκαιά συμπεριφορά του Στάλιν προς τα ηττημένα και κατεχόμενα Έθνη της Ευρώπης, έγινε για την ικανοποίηση του Χίτλερ, με τον οποίο -δεν θα κουραστώ να το λέω!- ήταν σύμμαχοι, βάσει του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, από τις 23 Αυγούστου 1939.
Η πλήρης διακοπή διπλωματικών σχέσεων και η απέλαση των διπλωματικών αποστολών των κατεχομένων χωρών, ήταν μια αυθόρμητη πράξη δουλοπρέπειας του Στάλιν προς τον Χίτλερ. Πάντως, οι Γερμανοί δεν του είχαν ζητήσει κάτι τέτοιο. Εδώ, να τονίσω ότι ακόμα και μετά την γερμανική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ, ο Στάλιν ΔΕΝ προχώρησε ποτέ σε διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της ΕΣΣΔ με την Ιαπωνία, παρά το γεγονός ότι αυτή ανήκε στον Άξονα. Ούτε και με την αισχρή Βουλγαρία, που είχε ομοίως προσχωρήσει στον Άξονα.
Μετά την γερμανική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ, ο Στάλιν άλλαξε ρότα και μας… θυμήθηκε. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1941, αποκαταστάθηκαν οι διπλωματικές σχέσεις ΕΣΣΔ – Ελλάδος και η Ελλάδα έστειλε (κακώς!) πρεσβευτή στην Σοβιετική Ένωση τον διπλωμάτη Παναγιώτη Πιπινέλη – μετέπειτα υπουργό Εξωτερικών της δικτατορίας. Μέχρι το 1943, η ελληνική πρεσβεία λειτουργούσε στην πόλη Κουίμπιτσεφ, όπως κι όλες οι άλλες ξένες πρεσβείες, στα πλαίσια της εκκένωσης της Μόσχας, ενόψει του κινδύνου κατάληψής της από τα γερμανικά στρατεύματα. Το 1943, μεταφέρθηκε στην Μόσχα.
Τα σχόλια δικά σας!
Πηγές:
- Юнгблюд В.Т., Воробьёва Т.А., Збоев А.В., Калинин А.А., Костин А.А., Смольняк И.В., Чучкалов А.В. «Встречными курсами: политика СССР и США на Балканах, Ближнем и Среднем Востоке в 1939 – 1947 гг.» («Σε αντίθετες πορείες: οι πολιτικές της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, την Εγγύς και Μέση Ανατολή το 1939-1947»).
- Ουΐνστον Τσώρτσιλ, «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος».
Πηγή: Αμαλία
