Η φωνή του Αντώνη Σαμαρά αντηχεί σαν απόηχος από πολιτική κηδεία – είναι δυσάρεστη κι αδιάφορη: εμπορεύεται «πατρίδα» και ακτινοβολεί ακροδεξιά παραφιλολογία.
Γράφει ο Λουκάς Βελιδάκης
Δεν με ενδιαφέρει η πίκρα του για τον Μητσοτάκη, δεν με απασχολεί ο αδιάκοπος φόβος του για την εξωτερική πολιτική, η θέαση της Ελλάδας από τη σκοπιά του πτωχού πλην τίμιου δυστυχισμένου – αυτός ήταν πάντα ο Σαμαράς, σκληρός λαϊκιστής.
Μίλησε όμως για την Ουκρανία, ανακυκλώνοντας μεταξύ άλλων ρωσική προπαγάνδα κι άλλα τινά παρόμοια. Στην ομιλία του (απόσπασμα και βίντεο στα σχόλια) επιχειρεί να μοιράσει τις ευθύνες ενός πολέμου που ξεκίνησε με τη ρωσική εισβολή, συγχέοντας ιστορικά γεγονότα και πολιτικές επιλογές με την απροκάλυπτη παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας μιας κυρίαρχης χώρας.
Το να ερμηνεύεται η επιθυμία της Ουκρανίας για ανεξαρτησία, αυτόνομη πορεία και ασφάλεια ως πρόκληση προς τη Ρωσία συνιστά αποδοχή της λογικής των σφαιρών επιρροής – της ίδιας λογικής που αιματοκύλισε την Ευρώπη τον 20ό αιώνα. Τα καρφιά του για τη Δύση είναι πολιτικώς θολά και ηθικώς προβληματικά: Η Ρωσία εισέβαλε, βομβάρδισε, σκότωσε και κατέλαβε εδάφη. Όχι η Δύση.
Ο Πούτιν, που «παραμένει ακόμα στην εξουσία, ενώ άλλοι δυτικοί ηγέτες έχουν φύγει», είναι δικτάτορας – το ότι ο Τραμπ συνομιλεί μαζί του, δεν σημαίνει ότι η Ουκρανία οφείλει να παραδοθεί άνευ όρων, επειδή αυτό αρέσει στον Σαμαρά και στους φίλους του.
Αυτό που σήμερα αντιμετωπίζει η Ουκρανία είναι απόρροια της επιθετικότητας της Μόσχας, όχι της αντίστασής της. Το να παρουσιάζεται η ουκρανική αντίσταση ως λάθος στρατηγική επειδή ο πόλεμος παρατάθηκε είναι τουλάχιστον άτοπο. Τι ακριβώς προτείνει ο Σαμαράς; Να παραδοθεί ένας λαός που μάχεται για την επιβίωσή του; Να αποδεχθεί η διεθνής κοινότητα ότι το δίκαιο υπαγορεύεται από τη βία; Αν η Ευρώπη και εν γένει ο δυτικός κόσμος αποδεχθεί κάτι τέτοιο, η Ουκρανία θα είναι μόνο η αρχή.
Είναι προφανές ότι ο Σαμαράς δεν μπορεί να καταλάβει τη γενναιότητα των Ουκρανών. Επιχειρεί να επικαλεστεί ένα σκληρό «Realpolitik», αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να μοιάζει με όψιμο τραμπικό…
