Πήγα σήμερα στο Πολεμικό Μουσείο για να συμπαρασταθώ στον παλιό συνάδελφο Σταύρο Λυγερό που παρουσίαζε το βιβλίο του. Όχι επειδή έχω σκοπό να το διαβάσω, αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον πρόκειται για φιλο-πουτινικό πόνημα – σαλάτα άλλων πονημάτων, αλλά επειδή και κανένας από τους παρευρισκόμενους μάλλον δεν σκοπεύει να το διαβάσει. Είναι κρίμα να γράφεις ένα ολόκληρο βιβλίο, ακόμα και αν αυτό δεν έχει μεγάλη αξία εν τέλει, να μαζεύεις ένα σωρό κόσμο και όσοι έρχονται να το κάνουν κατόπιν παραγγελίας από πρώην πολιτικούς, εμφανώς γερασμένους και ξοφλημένους.
Ναι, εκτός από κομματικά στελέχη δεν είχε κόσμο η πολυδιαφημισμένη εκδήλωση. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 60. Εκτός από πρώην πολιτικούς, όπως ο Τσίπρας ο δεύτερος ο αυτοαμολημένος, η Λούκα η Κατσέλη, ο άλλος ο κύριος που υπάρχει ένα βίντεο στο διαδίκτυο όπου σηκώνει ταυτόχρονα πολλά τηλέφωνα για να ευχηθεί και άλλους τέτοιους, είδα “αναλυτές” – οι αναλύσεις των οποίων πάνε διαρκώς κουβά- και πρώην πρέσβεις της Ελλάδας στην Ουκρανία – η παρουσία των οποίων σε αυτή τη χώρα είχε περάσει απαρατήρητη. Και είδα και την ΕΡΤ, που φαίνεται να έχει ενθουσιαστεί από το εν λόγω βιβλίο.
Είδα πάντως έναν κύριο να κρατάει το βιβλίο και να δείχνει ότι το διαβάζει αλλά εμφανισιακά μου φάνηκε περισσότερο σαν συνεργάτης ξένης πρεσβείας ανατολικής χώρας που μάλλον δεν ξέρει να διαβάζει ελληνικά. Αλλά μπορεί να ήταν και ιδέα μου ή μπορεί να θεώρησε ότι αυτό ακριβώς το βιβλίο είναι το κατάλληλο για να αρχίσει να μαθαίνει ελληνικά. Στα καλά της ημέρας ότι τελικά κατάφερα να βρεθώ από κοντά με τον Γιάννη Κουτσομύτη, κάτι που το σχεδιάζαμε από καιρό και δεν θα τα είχαμε καταφέρει αν δεν είχε μεσολαβήσει ο Σαμαράς, ο Καραμανλής Τζούνιορ και οι άλλοι καλοί άνθρωποι. Και τους ευχαριστώ για αυτό. Τέλος πάντως, τώρα που επέστρεψα στα άγια αττικά χώματα έτσι περνάω την ώρα μου. Εσείς, τι νέα;
Από τη σελίδα του Κώστα Ονισένκο στο Facebook
