Γράφει ο Κωνσταντίνος Χαροκόπος
Στην Ελλάδα του 2025, το ρωσόφιλο και πουτινόφιλο μέτωπο καλά κρατεί. Από τη μια πλευρά, πρώην πρωθυπουργοί με κάθε ευκαιρία παρουσίασης βιβλίων και απονομής βραβείων, κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση, τους ευρωπαϊκούς πολιτικούς θεσμούς και αμυντικούς οργανισμούς, για τη στάση τους απέναντι στη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και από την άλλη πλευρά, η αριστερά σε κάθε συναυλία, παράσταση, συγκέντρωση και πορεία βρίσκει την ευκαιρία να εξαγνίσει τη ρωσική πλευρά μέσα στη θεραπευτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, απαλλάσσοντας την από τα εγκλήματα της.
Ωστόσο, αυτό το ενιαίο μέτωπο διχάζεται όσον αφορά τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, από την πλευρά της κυβέρνησης. Αμφότερες οι πλευρές κατηγορούν την κυβέρνηση. Για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους. Ο κύκλος των πρώην πρωθυπουργών κατηγορεί την κυβέρνηση, ότι δεν προστατεύει τα σύνορα και ότι οι ξένοι έχουν κατακλείσει την Ελλάδα. Αντιθέτως, τα κόμματα, οι «συλλογικότητες» και τα «κινήματα» της αριστεράς, επιζητούν την υιοθέτηση της πολιτικής των ανοικτών συνόρων και κατηγορούν την κυβέρνηση ότι «πνίγει» στη θάλασσα όσους αποπειρώνται να περάσουν στην Ελλάδα.
Με αφορμή την πρόσφατη «έκρηξη» των μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη προς την Ελλάδα, η οποία έχει οδηγήσει στην προληπτική αποστολή πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού έξω από τα χωρικά ύδατα της βορειοαφρικανικής χώρας, ψάξαμε να βρούμε τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη Λιβύη και ποιος κρύβεται πίσω από τη διακίνηση χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών.
Η Λιβύη, λόγω της γεωγραφικής της θέσης στη Βόρεια Αφρική και της πολιτικής αστάθειας που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας μετά την πτώση του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι το 2011, έχει εξελιχθεί σε βασικό πέρασμα για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που επιδιώκουν να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της Κεντρικής Μεσογείου. Οι μετανάστες που διέρχονται από τη Λιβύη προς την Ευρώπη προέρχονται κυρίως από χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής, της Βόρειας Αφρικής και, σε μικρότερο βαθμό, της Μέσης Ανατολής και της Νότιας Ασίας.
Οι βασικές χώρες προέλευσης περιλαμβάνουν, από την Υποσαχάρια Αφρική, το Σουδάν, την Ερυθραία, τη Νιγηρία, τη Σομαλία, το Μάλι, την Μπουρκίνα Φάσο, τη Σιέρα Λεόνε, την Γκάνα και την Ακτή Ελεφαντοστού, από τη Βόρεια Αφρική, την Αίγυπτος, την Τυνησία, την Αλγερία και το Μαρόκο, από τη Μέση Ανατολή, το Συρία και σε μικρότερο βαθμό από Ιράκ και από τη Νοτιοανατολική Ασία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Οι μετανάστες / πρόσφυγες φεύγουν από τις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής, κυρίως λόγω των ένοπλων συγκρούσεων, της φτώχειας, της κλιματικής αλλαγής και της πολιτικής καταστολής, από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας λόγω οικονομικών δυσκολιών και έλλειψης ευκαιριών, ενώ οι μετακινήσεις από το Συρία και το Ιράκ βαίνουν διαρκώς μειούμενες.
Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) το 2023 -2024 περισσότεροι από 700.000 μετανάστες / πρόσφυγες παρέμεναν στη Λιβύη, πολλοί σε καθεστώς κράτησης ή υπό τον έλεγχο ένοπλων ομάδων, αναμένοντας τη στιγμή που οι διακινητές δουλέμποροι θα αναλάμβαναν τη μεταφορά τους στην Ευρώπη. Σύμφωνα δε με τον IOM (International Organization for Migration), μόνο μέσα στο 2023, περίπου 102.000 μετανάστες έφτασαν στην Ιταλία μέσω της Λιβύης, με το Τομπρούκ και τη Ζουάρα να αποτελούν τα βασικά σημεία αναχώρησης.
Σε πρόσφατη έρευνα της βρετανικής εφημερίδας «The Telegraph», η οποία αναδημοσιεύτηκε και στα Λιβυκά μέσα ενημέρωσης αποκαλύφθηκε μια μυστική στρατηγική της Ρωσίας, με στόχο τη χειραγώγηση των μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη προς την Ευρώπη, με ενορχηστρωτή τον φυγόδικο πρώην CEO της Wirecard, Γιαν Μαρσάλεκ.
O Αυστριακός Γιαν Μαρσάλεκ αποτελεί την κεντρική φιγούρα σε ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά οικονομικά σκάνδαλα. Αυτό, της γερμανικής εταιρείας ψηφιακών πληρωμών Wirecard. Μια απάτη πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποκαλύφθηκε το 2020, όταν και εξακριβώθηκε ότι 1,9 δισ. ευρώ, που υποτίθεται ότι βρίσκονταν σε λογαριασμούς της Wirecard στις Φιλιππίνες, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε.
Οι έλεγχοι από την Ernst & Young (EY) και οι έρευνες των Financial Times αποκάλυψαν πλασματικές συναλλαγές, λογιστικές αλχημείες και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. O CEO της fintech εταιρείας Μάρκους Μπράουν, είχε συλληφθεί. Ανάμεσα στις άλλες κατηγορίες, είχε διωχθεί και για χειραγώγηση της χρηματιστηριακής αγοράς. Η επιτυχία της μετοχής της Wirecard ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το να έχει αντικαταστήσει ήδη από το 2018, τη μετοχή της Commerzbank στον γερμανικό χρηματιστηριακό δείκτη DAX.
Στον αντίποδα, ο Μαρσάλεκ, μετά την κατάρρευση της Wirecard, διέφυγε στη Μόσχα μέσω Λευκορωσίας με ιδιωτικό τζετ, όπου, σύμφωνα με τη Handelsblatt, τυγχάνει της προστασίας της FSB. Έκτοτε διαφεύγει της σύλληψης, ενώ καταζητείται από την Interpol και την Europol, όχι μόνο για οικονομικά εγκλήματα, αλλά και για κατασκοπία, μισθοφορικές δραστηριότητες και παράνομη διακίνηση μεταναστών και προσφύγων.
Σύμφωνα με την έρευνα, ο Μαρσάλεκ απέκτησε τον έλεγχο της ρωσικής ιδιωτικής μισθοφορικής παραστρατιωτικής εταιρείας RSB Group με δύναμη 15 χιλιάδων ανδρών, ενισχύοντας το στρατιωτικό αποτύπωμα του Βλαδίμηρου Πούτιν και της Ρωσίας στη Λιβύη. Η στρατηγική της Ρωσίας, όπως αποκαλύπτει η «The Telegraph», επικεντρώνεται στη χρήση της μετανάστευσης ως μέσου πίεσης κατά της Ευρώπης.
Ειδικοί σε θέματα ασφάλειας καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι μισθοφόροι που υποστηρίζονται από τη Ρωσία τροφοδοτούν την αγωνία και την αβεβαιότητα στη Βόρεια Αφρική, διευκολύνοντας τη μετακίνηση μεταναστών προς την Ευρώπη, προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο συνθήκες πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας στην Ευρώπη.
Στο Ρωσικό σχέδιο εμπλέκονται η RSB Group, η SVR, η GRU (Ρωσική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών) και ο μισθοφορικός στρατός της Wagner Group, μετά το θάνατο τον περίεργο θάνατο του αρχηγού της, Γεβγένι Πριγκόζιν, το 2023. Με τον Μαρσάλεκ να αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του συνόλου των ρωσικών μισθοφορικών συμφερόντων.
Έτσι σήμερα, Ρωσικές παραστρατιωτικές οργανώσεις παρέχουν υποστήριξη στην παράταξη του Χαλίφα Χαφτάρ, εδραιώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη θέση τους στη Λιβύη, μετά την απομάκρυνση τους από τη Συρία. Χρησιμοποιώντας παράλληλα τον Χαφτάρ και την «κυβέρνηση» του, ως μηχανισμό επίτευξης των γεωπολιτικών στόχων της Μόσχας.
Είναι προφανές ότι οι φορείς λατρείας του Πούτιν και θαυμασμού του «ξανθού ρωσικού γένους» στην πατρίδα μας, δεν θα πέσουν από τα σύννεφα διαβάζοντας την έρευνα της βρετανικής «The Telegraph». Άλλωστε η ιδεολογική σύμπλευση τους με τα ρωσικά συμφέροντα, δεν διαταράσσεται για κανέναν λόγο.
Το γεγονός ότι οι μετανάστες / πρόσφυγες αποτελούν «όπλα» στα ρωσικά χέρια δεν πτοούν την αριστερά. Αφού το δράμα των μεταναστών και των προσφύγων αποτελεί χρήσιμο εργαλείο της ιδεοληπτικής αγωνιστικής διαταραχής τους.
Αλλά και το γεγονός ότι οι ίδιες δυνάμεις προσπαθούν να διατρύσουν για δικό τους όφελος τα ελληνικά σύνορα, δεν φαίνεται να απασχολεί όσους κατακρίνουν ακατάπαυστα την ελληνική κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη σθεναρή τους στάση απέναντι στο ρωσικό επεκτατισμό.
Πηγή: Liberal
